Čovjek je postao jedan od najvažnijih ekoloških čimbenika, zadirući u sva osnovna zbivanja u biosferi. Svi ekosistemi Zemlje čine funkcionalnu cjelinu nazvanu biosfera (sfera života). Jedinstvo žive i nežive prirode ne ograničava se na ekosisteme, već se proteže i na čitavu planetu Zemlju. Biosferu sačinjavaju dijelovi ostalih Zemljinih sfera koje su naseljene živim bićima:
- atmosfera, sloj plinova koji čini perifernu oblogu naše planete;
- hidrosfera, vodeni omotač Zemlje i
- litosfera, površinski, tvrdi pokrivač Zemlje
Prvi koraci i ekološko osvješćivanje dolaze tek poslije 1945. godine i to nakon što se zapaža da se broj bolesnih od određenih bolesti znatno povećava u industrijskim središtima. U tome su prednjačile zapadne zemlje s velikim centrima onečišćenja kao što su Njemačka, Švedska i Velika Britanija. No i dalje u suprotnosti zaštiti okoliša je želja za profitom što usporava napore u borbi za čisti i zdravi okoliš.
Tlo predstavlja tanki (maksimalno do 50 cm) rahli sloj smješten na površini planeta Zemlje, između litosfere i atmosfere. Nastaje izuzetno složenim i dugotrajnim djelovanjem podneblja, vegetacije i živih makro i mikro organizama na litosferu. Među brojnim procesima oštećenja tla, sve veći značaj ima onečišćenje tla. Pod tim pojmom podrazumijeva se nazočnost problematičnih tvari u tlu u količini u kojoj uzrokuje vidljiv ili mjerljiv poremećaj neke od uloga tla. Ako želimo definirati što je to onečišćeno tlo, možemo reći da je to tlo u kojemu je ljudskom djelatnošću povećan sadržaj štetnih (organskih i anorganskih) tvari kojima koncentracija može biti opasna za ljudsku aktivnost, odnosno za uzgoj biljaka ili životinja. Iz tih razloga zadnjih desetljeća sve se više govori o remedijaciji onečišćenih tala. Tehnologije sanacije, remedijacije onečišćenog tla mogu se provesti biološkom, kemijskom, fizikalnom odnosno termalnom remedijacijom. Ciljevi sanaciju su: – smanjenja koncentracije ukupnog onečišćenja na prihvatljivu razinu u skladu s budućim načinom korištenja tla, – fizikalna/kemijska/biološka/mehanička izolacija onečišćenja radi sprječavanja daljnje reakcije tla s okolišem, – smanjenjem biološke dostupnosti (biopristupačnosti) organskih i anorganskih onečišćenja. Odabir navedenih tehnologija najviše ovisi o: · tipu i vrsti onečišćenja, · prostornoj zahvaćenosti onečišćenja (površini, volumenu i mjestu onečišćenja – blizina površinskih/podzemnih voda), · tipu tla (reakcija, sadržaj organske tvari, teksturi, osobito postotnom udjelu i tipu gline), · vremenskom razdoblju izlaganja potencijalnom onečišćenju, · budućem načinu korištenja tla, · definiranom zakonskom okviru pojedine države o potrebnom stupnju remedijacije. Biološke metode sanacije pripadaju u skupini okolišno prihvatljivih zelenih tehnologija sanacije tla. Kao način sanacije koriste se mikroorganizmi ili biljke. Bioremedijacija (biostimulacija ili bioaugmentacija) je proces u kome se koriste mikrorganizmi. Sanacija s pomoću biljaka – fitoremedijacija može se provesti kao fitoekstrakcija, rizofiltracija, fitostabilizacija, fitovolatizacija itd. Riječ je o metodama koje se najčešće koriste in situ (na onečišćenim lokacijama) što je njihova prednost. Najučinkovitija, najbezbolnija i najjeftinija tehnologija remedijacije tla jest preventiva. Na žalost, o toj tehnologiji mnogo se piše i govori, no nitko ju ne poštuje.